The Beaver is de derde film die actrice en tweevoudig Oscarwinnares Jodie Foster heeft geregisseerd en gaat over Walter Black (gespeeld door Mel Gibson), een man die in een ernstige depressie zit. Zijn vrouw Meredith (gespeeld door Jodie Foster zelf) heeft hem het huis uitgetrapt en het lijkt erop dat Walter, directeur van een speelgoedbedrijf, niet verder kan zinken. En dan maakt hij kennis met de bever. Dat is een handpop die Walter gebruikt om zichzelf weer uit de put te helpen. Iedereen die tegen hem spreekt, moet voortaan praten tegen de bever en ook Walter zelf spreekt alleen nog maar via de bever. Hoe vreemd deze methode ook klinkt, het lijkt Walter te helpen om zijn depressie te overwinnen. Probleem is echter dat hij dit niet eeuwig kan volhouden.
De eerste scène waarin Mel Gibson tegen zichzelf begint te praten met een gek stemmetje is nog buitengewoon grappig, maar al snel wordt duidelijk dat de film helemaal niet grappig is bedoeld. Het is een film over een man die de binding met het echte leven verloren lijkt.
Er is een subplot dat zich gaandeweg de film steeds meer op de voorgrond weet te dringen en het verhaal van de bever zelfs overschaduwt. De opbloeiende relatie tussen Porter Black (gespeeld door Anton Yelchin), een jongen die probeert zo min mogelijk op zijn vader te lijken en gespecialiseerd is in het tegen betaling verzorgen van werkstukken voor zijn klasgenoten, en Norah (gespeeld door Jennifer Lawrence), een beschadigd meisje dat de hulp oproept van Porter, is een prachtig verhaal. Ik betrapte me er steeds vaker op dat ik bij de lange scènes met Walter Black en zijn bever steeds meer terugverlangde naar het subtiele en oprechte verhaal van Norah en Porter. Geweldig geacteerd door Jennifer Lawrence en Anton Yelchin, zijn het vooral deze twee personages die The Beaver gedenkwaardig maken.